Reżyserka i dramatopisarka,
absurdystka.
Wierzy w sens rzetelnej pracy.

Wie, że kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana.

muzyka: I. Gawlikowski, M.Witkowski, słowa: J. Gerig

Wykładowca Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie Filia we Wrocławiu. Asystentka i wykładowca w PWST w Krakowie filia we Wrocławiu. Urodzona w Starogardzie Gdańskim.

Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie filia we Wrocławiu,

specjalizacja: reżyseria teatru lalek. Praca magisterska: Przedmiot w teatrze na podstawie twórczości T. Kantora, J. Szajny, J. Grzegorzewskiego oraz autorskiego projektu.

W roku akademickim 2009/2010 odbyła roczny staż w

Akademie Múzických Umění Divadelní Fakulta (DAMU) w Pradze.

Teatrolog, absolwentka

Akademii Teatralnej w Warszawie, studia na Wydziale Wiedzy o Teatrze.

Praca magisterska: Kobieta w dramatach St. I. Witkiewicza. Ukończyła także: Studium Technik Teatralnych i Filmowych w Łodzi. Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury w Ciechanowie, specjalność: teatr.

W Łodzi, przez siedem lat prowadziła własną działalność teatralną, w ramach której organizowała, prowadziła i reżyserowała autorskie spektakle. Pracowała z młodzieżą i dorosłymi. Prowadziła autorskie warsztaty i edukacje teatralne. Inicjowała, organizowała oraz koordynowała festiwale teatralne oraz projekty z pogranicza plastyki i teatru.

Odbyła dwuletnią praktykę w teatrze pantomimy.

Pisze adaptacje i sztuki teatralne.

W roku 2010 otrzymała nagrodę na

Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Poznaniu, w Teatrze Polskim w Poznaniu,

tam też odbyło się czytanie sceniczne nagrodzonego tekstu. 

Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Odbyła liczne praktyki reżyserskie, między innymi w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, Teatrze Współczesnym w Szczecinie, w Dejvickem Divadle w Pradze. Jako scenarzystka i reżyser na stałe współpracuje z Divadlem NoKakabus w Pradze.

Nominowana do Nagrody Wrocławskich Odkryć Artystycznych Warto 2015.

Uzasadnienie nominacji według jurorki Warto – Aleksandry Konopko:

Gerigk dokonała błyskotliwej adaptacji tekstu Piotra Gęglawego i współpracującego z nim Romka Zańki. Stworzyła kameralną, mądrą sztukę, dzięki której upadają wszelkie stereotypy, uprzedzenia oraz narzucone normy i reguły. Reżyserka udowodniła, że wyobraźnia i wolność twórcza są największymi sprzymierzeńcami artysty i sztuki. Aby stworzyć takie przedstawienie, nie wystarczy dobrze opanowany warsztat reżyserski. Trzeba mieć także nieprzeciętny talent, a jednocześnie być pokornym i niezwykle otwartym.

Spektakle

Jak se dělá divadlo

Jak se dělá divadlo

https://www.youtube.com/watch?v=EASvxtHUw5s

Spektakl jest teatralną adaptacją felietonu Karla Čapka, opublikowanego w 1938 roku, zatytułowanego: Jak vzniká divadelní hra. W inteligentny i humorystyczny sposób opowiada o trudnej sztuce pracy w teatrze i dla teatru. Autor, aktorzy, reżyser, techniczni, dyrektor teatru, wszyscy są tu obserwowani w procesie powstawania przedstawienia. Praca na próbach, wzajemne relacje, mechanizmy rządzące tym specyficznym światem, ukazane zostają widzom od tak zwanej „kuchni”.

 Scenariusz: Joanna Gerigk, Daniel Svoboda, Reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia: Jan Polivka Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Obsada: Kateřina Březinová, Týna Průchová/ Martina Balážová, Karel Hartl, Pavel Kryl, Daniel Svoboda

Foto: Štěpán Radina

Praga, listopad 2014

Solartaxi

Solartaxi

Teatr Maska w Rzeszowie

Scenariusz napisany na podstawie prawdziwej historii Louisa Palmera. Palmer szwajcarski nauczyciel, zbudował samochód napędzany energią słoneczną i przejechał nim świat. W ten sposób spełnił swoje marzenie z dzieciństwa. Przebył wraz z mechanikiem Erikem Schmittem 54. 000 kilometrów, odwiedził 34 kraje i propagował ekologiczne źródła energii przez 18 miesięcy podróży.

Do powstania Solartaxi przyczyniło się wiele osób prywatnych jak i instytucji z całego świata. Ogromny sukces i pozytywna determinacja Louisa Palmera była inspiracją do napisania scenariusza. Przełożenie tych wydarzeń na działanie sceniczne, zaowocowało stworzeniem historii o spełnianiu marzeń. I chociaż spełnianie marzeń bywa trudne, to jest również całkowicie możliwe i absolutnie warte wysiłku.

W spektaklu został ukazany nie tylko proces powstawania samochodu, ale także podróż i wielki finał Palmera. Na początku był tylko pomysł, idea, potem podjęcie decyzji, entuzjazm, rosnące wątpliwości, smak niepowodzenia, pomoc i wsparcie ze strony innych osób, realizacja przedsięwzięcia oraz końcowy sukces.

Bardzo ważny jest również wątek nawiązujący do związku człowieka z naturą, w spektaklu ta idea realizowana jest poprzez ekologiczne i naturalne materiały użyte w scenografii.

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia: Jan Polivka
Muzyka: Sebastian Ładyżyński Kostiumy: Anna Łapińska

Premiera: 10.10.2015 Rzeszów

Dobrze, że jesteś

Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia: Michał Dracz
Muzyka: Sebastian Ładyżyński Obsada: Kamil Król, Paweł Pawlik

„Stary też jest potrzebny, ma czas, cierpliwość, wie więcej niż młody i nie musi sobie już niczego udowadniać. Byle się tylko nie zasiedział jak niedźwiedź jakiś… w gawrze.”

Burek.

Dobrze, że jesteś to wzruszająca opowieść o starości, mądrości i przyjaźni, która wcale nie musi być łatwa.

Spektakl zrealizowany w konwencji teatru przedmiotu oraz form improwizowanych, co oznacza że wszystkie rzeczy, które zostają wprowadzone na scenę, są przetwarzane i wykorzystane w pełni do stworzenia kolejnych postaci i opowiedzenia historii.

Premiera: luty 2016 Wałbrzych

Nagroda:

Nagroda za najlepszy spektakl na Festiwalu Teatrów Ożywionej Formy MASKARADA, Rzeszów 2016.

Muzyka napisana do spektaklu, łączy się z procesem, któremu podlegają główni bohaterowie – opowiadacze i przechodzi od początkowej niechęci – dysonansu, do harmoniczności podkreślającej ich przyjaźń i porozumienie. Przeprowadzamy ten zabieg zarówno w formie muzycznej jak i warstwie instrumentalnej.

Siostra i cień

Teatr im. W. Bogusławskiego w Kaliszu

„Dzieci myślą, że dorośli wiedzą wszystko, aż do dnia kiedy, pytając o śmierć, spostrzegają, że albo dorośli boją się mówić o śmierci, albo, jeśli mówią prawdę, nic o śmierci nie wiedzą. Tego dnia dzieci czują, że dorośli właściwie, nie z własnej winy, ich nie rozumieją. Tego dnia dzieci zaczynają pojmować, że żyć to coś bardzo dziwnego, ponieważ nikt nie rozumie, co to znaczy.” F. Dolto Dzieciństwo

Siostra i cień, to spektakl przeznaczony dla młodych widzów a także ich rodziców.

Momentami zabawna, ale też i wzruszająca historia o siostrzanej miłości oraz umieraniu, opowiadana z perspektywy tych, którzy zostają i żyją dalej. Punktem wyjścia jest odejście jednej z sióstr bliźniaczek, dziewczynki są ze sobą bardzo związane i nie chcą się rozstać.

Pozostanie z siostrą w postaci cienia, wydaje się być bardzo dobrym pomysłem. To, przez jakiś czas, rzeczywiście rozwiązuje problem, dalej można się bawić. Tylko niektóre zabawy okazują się za trudne, na przykład zjadanie pączka na czas. Wszystko przerywa pojawienie się intrygującego, kulawego kangura z sąsiedztwa.

Spektakl opowiada o staracie, ale w sposób pogodny, kluczowa jest tutaj zabawa, ruch, kolor, muzyka, światło oraz cień oraz niezwykłe projekcje multimedialne. Muzyka skomponowana na fortepian, kontrabas, harfę celtycką oraz wokal jazzowy, tworzy niepowtarzalną atmosferę. Mobilna, wielofunkcyjna scenografia inspirowana twórczością M. Chagalla, pozwoliła ciekawie i pomysłowo przeprowadzić opowieść.

Nie strasząc młodego widza, spektakl pobudza emocje, ale także pomagać oswoić się z trudnym zjawiskiem śmierci lub chociaż podjąć próbę rozmowy na ten temat.

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia i kostiumy: Jan Polivka Muzyka: Sebastian Ładyżyński Efekty wizualne: Krzysztof Kiziewicz Wykonawcy, muzycy:

Kontrabas: Bartek Chojnacki
Harfa: Michał Zator
Wokal: Natalia Szczypuła
Obsada: Kama Kowalewska, Izabela Wierzbicka, Jacek Jackowicz, Michał Wierzbicki

Mandragora

Mandragora

W Teatrze Lalki i Aktora w Łomży trwają przygotowania do prapremiery spektaklu „Mandragora” w reżyserii Joanny Gerigk, która jest też autorką scenariusza. Wczoraj, podczas konferencji prasowej, o sztuce opowiadali jej twórcy. Prapremiera odbędzie się 25 lutego w Teatrze Lalki i Aktora w Łomży.

Mandragora to tajemnicza roślina, której już od starożytności przypisywano magiczną moc. Według legendy broni jej sam diabeł. Pierwsza mandragora miała powstać w ogrodzie Eden, jako pierwowzór człowieka. Rosła blisko raju i była drzewem podobnym do drzewa poznania

Dobrego i Złego. Mandragora była bardzo popularna w średniowieczu. Ze względu na człowieczy kształt przypisywano jej właściwości afrodyzjaku. Kobiety nosiły jej suszony korzeń na szyi, aby zapobiec niepłodności. Wierzono, że mandragora wyrasta pod szubienicami wisielców. Mandragora pełniła również rolę talizmanu miłości, działając w ten sposób, że ten kto ją nosił, mógł przyjąć postać dowolnej osoby. Mogła też czynić niewidzialnym i chroniła od chorób. Roślinę wykorzystywano w gospodarstwie domowym – powieszona na ścianie w domu miała odpędzać złe duchy. Sądzono też, że mandragora ma zdolność otwierania drzwi i zamków, zdradzania miejsc, w których znajdują się ukryte skarby. W magii stosowano mandragorę jako amulet. Przynosić miała szczęście i pomyślność, a wprowadzając w stan uśpienia pozwalała poznać tajemnice przyszłości.

W spektaklu „Mandragora” mit stanowi punkt wyjścia, ale historia raczej dotyczy ludzi, którzy zrobią wszystko, aby pozyskać magiczny korzeń. Chcą go wykorzystać albo trzymać wyłącznie dla siebie, natomiast mandragora swoje najwspanialsze właściwości odkrywa dopiero przed osobą, która widzi w niej żywą istotę, a nie sposób na zaspokojenie egoistycznych potrzeb. Jakimi jesteśmy ludźmi? Jaki tworzymy świat, co wybieramy i na co się zgadzamy?

– Spektaklem „Mandragora” nie chcemy oceniać, ale raczej zadać pytanie, co mandragora powiedziałby o nas. Formy i plastyka spektaklu nawiązują do natury, używamy tutaj drewna, wikliny, personifikujemy ziemię. Także w muzyce odnosimy się do etniczności oraz w ogromnym stopniu inspirujemy się ludowością, np. śpiewem białym – wyjaśniają twórcy.

Spektakl „Mandragora” został zakwalifikowany przez Komisję Artystyczną do pierwszego etapu 23 Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Scenariusz i reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia, formy, kostiumy: Michał Dracz Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Muzykę do spektaklu nagrał zespół wykonawców w składzie: Marianna Lisiecka – śpiew, lira korbowa Aga Rusiecka – śpiew, efekty Agata Białoszewska – gongi i misy tybetańskie Mateusz Winsław – skrzypce Stanisław Kuś – didgeridoo Sebastian Ładyżyński – instrumenty perkusyjne, elektronika

Obsada:

Bóg – Marek Janik
Usta 1 – Eliza Mieleszkiewicz
Usta 2 – Marzanna Gawrych
Usta 3 – Beata Antoniuk
Ptak – Tomasz Bogdan Rynkowski Ziemia – Beata Antoniuk
Mandragory – Eliza Mieleszkiewicz Marcinowa – Marzanna Gawrych Antek – Marek Janik
Pankracy – Tomasz Bogdan Rynkowski Barnaba – Michał Pieczatowski

Kupiec – Tomasz Bogdan Rynkowski Ksiądz proboszcz – Michał Pieczatowski Ministrant – Marek Janik
Wieśniacy – Zespół

 

Pies – Marzanna Gawrych, Beata Antoniuk, Tomasz Bogdan Rynkowski, Michał Pieczatowski

Uroczysta premiera spektaklu odbędzie się 25 lutego 2017 r. o godzinie 17.00

Nauka latania

Nauka latania

Białostocki Teatr Lalek

Sceniczna adaptacja książki Richarda Bacha pod tytułem „Mewa”. Richard Bach jest pilotem i pisarzem. W tej historii opowiada o Jonathanie, który jest uosobieniem pragnień drzemiących w każdym człowieku. Pragnień o wolności, szczęściu i spełnieniu w życiu. Jonathan przekonuje nas na swoim przykładzie, że każdy ma w sobie nieograniczone możliwości i każdy może stać się twórcą we własnej rzeczywistości. Jest mewą, która wytrwale dąży do celu, aby latać jak najwspanialej. Ćwiczy nieustannie, sprawia mu to wielką radość, ale łamie zasady panujące w stadzie. Mewy nie latają na takich wysokościach. Kiedy osiąga wymarzony cel i chce podzielić się swoimi umiejętnościami z innymi, zostaje wykluczony ze stada i skazany na wygnanie.

Czy możliwe jest, żeby wysiłek jednostki zmienił myślenie stada? Czy swoją postawą można zainspirować innych?

Reżyseria: Joanna Gerigk
Adaptacja: Andrzej Pieczyński, Joanna Gerigk Scenografia: Jan Polivka
Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Multimedia: Krzysztof Kiziewicz, Michał Dracz

Obsada: Barbara Muszyńska-Piecka, Kamila Wróbel, Jacek Dojlitko, Krzysztof Bitdorf, Mateusz Smaczny, Błażej Piotrowski, Piotr Wiktorko

Cafe Panique

Cafe Panique

Café Panique Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego

Inspirowane opowiadaniami Rolanda Topora ze zbiorów opowiadań: Cztery Róże dla Lucienne i Najpiękniejsza para piersi na świecie.

Adaptacja i reżyseria: Joanna Gerigk

Scenografia, kostiumy: Michał Dracz

Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Realizacja rekwizytów: Aleksandra Stawik

Obsada: Agnieszka Dziewa, Paulina Jóźwin, Anna Nabiałkowska, Monika Rostecka, Artur Borkowski, Jan Kochanowski, Mateusz Kowalski, Mariusz Sikorski, Krzysztof Szczepańczyk, Zbigniew Szymczyk

„Bez niego bylibyśmy głupsi, rzadziej byśmy się śmiali i z pewnością łatwiej byśmy ulegali manipulacjom propagandy.” Agnieszka Taborska

Spektakl jest opowieścią o pozornie zwykłych ludziach, którzy przy bliższym poznaniu ujawniają swoje słabości, absurdalne lęki, groteskowe wady, i drobne śmiesznostki. Radzą sobie z życiem jak umieją, przyjmując różne strategie. Może to być: prawdziwa miłość, ale tylko dla wybranych, ucieczka, która i tak jest beznadziejna, robienie swojego, pomimo przeciwności, jazz, znalezienie swojej niszy, albo przeniesienia się na tamten świat, chociaż tu śmierć właściwie nie istnieje.

W scenicznym świecie, swoistym panoptikum postaci Topora rządzą: Kelner, żona, która dostaje od męża drugi nos, Poeta, którego prześladuje negatywna Muza, Dyrygent bez rąk, Mężczyzna bardzo nieśmiały, Człowiek z orkiestrą jazzową, Śpiewaczka z dużym biustem oraz organizujące wiele sytuacji pół – kobiety a pół – ryby.

Premiera: 9 lutego 2018 Scena na Świebodzkim

Zapisany

Zapisany

Teatr Lalek Arlekin w Łodzi

Adaptacja książki pod tytułem Płonące świece, autorstwa Belli Chagall, w tłumaczeniu Jolanty Sell.

Bella Rosenfeld, jest bardzo wrażliwą, obdarzoną niezwykłą wyobraźnią dziewczynką, najmłodszą z ośmiorga rodzeństwa, z których większość już nie mieszka w rodzinnym domu. Dom wypełniony jest modlitwami, żydowskimi zwyczajami i świętami (Purim, Chanuka, Rosz ha – Szana), ale także codzienną pracą. Życie rodzinne toczy się wartko pomiędzy domem, synagogą a sklepem. Nic dziwnego, że dorośli nie znajdują czasu na najmłodszą Bellę. Baszeńka z ogromną łatwością funkcjonuje w świecie fantazji, wtedy widzi jak szafa jęczy, kanapa porasta zielonym mchem, a książki są wzruszone, kiedy na nie patrzy. Widzi też niezwykłe postaci, rodem z obrazów Marca Chagalla, dostrzega rzeczy i zjawiska, o których inni nie mają pojęcia.

Adaptacja szczególnie skupia się na uchwyceniu tematu kobiecej religijności. Według żydowskiej tradycji kobiety nie mają obowiązku codziennej modlitwy, nie studiują Świętych Pism, często nie znały hebrajskiego. Stąd narodził się gatunek modlitw kobiecych w języku jidysz, nazywany Tchines. Dotyczyły one na przykład zapalania świec szabasowych, pieczenia chały, rytualnej kąpieli w mykwie, czy też cyklu biologicznego kobiety. Twórcy spektaklu chcą przybliżyć świat, który kiedyś był częścią naszej rzeczywistości, był znany, namacalny i bliski, który teraz jest wspomnieniem ulotnym jak smak i zapach słodkich chałek, biszkoptów, czulentu i cymesu.

Bella Rosenfeld Chagall urodziła się w 1895 roku w Witebsku, jako najmłodsze z ośmiorga dzieci Szmula Noego i Ałty Rosenfeld. Rodzice byli właścicielami sklepów jubilerskich w Witebsku. Bella otrzymała staranne i niezwykłe, jak na owe czasy, wykształcenie. Ukończyła studia w Petersburgu na wydziałach filozofii oraz literatury. Została aktorką i odnosiła sukcesy sceniczne. Marca Chagalla (Mojsze Zacharowicza Szagałowa), spotkała mając 15 lat w Petersburgu (1906 rok). Potem stała się nie tylko jego ukochaną żoną, ale także Muzą. Zmarła w 1944 roku w Nowym Jorku, w wieku 49 lat.

Adaptacja i reżyseria: Joanna Gerigk

Scenografia, formy, kostiumy: Martyna Dworakowska

Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Choreografia: Alekxandr Azarkevitch

Konsultacje w zakresie języka jidysz: Joanna Lisek

Pieśni i modlitwy w języku hebrajskim: Rabin Dawid Szychowski

Obsada: Emilia Dryja, Adrianna Maliszewska, Katarzyna Stanisz, Karolina Zajdel, Maciej Piotrowski, Wojciech Schabowski

Premiera w ramach Festiwalu Dialogu Czterech Kultur: 14.09.2019 Łódź

Zapisani

Zapisani

Teatr Lalek Arlekin w Łodzi

Adaptacja książki pod tytułem Płonące świece, autorstwa Belli Chagall, w tłumaczeniu Jolanty Sell.

Bella Rosenfeld, jest bardzo wrażliwą, obdarzoną niezwykłą wyobraźnią dziewczynką, najmłodszą z ośmiorga rodzeństwa, z których większość już nie mieszka w rodzinnym domu. Dom wypełniony jest modlitwami, żydowskimi zwyczajami i świętami (Purim, Chanuka, Rosz ha – Szana), ale także codzienną pracą. Życie rodzinne toczy się wartko pomiędzy domem, synagogą a sklepem. Nic dziwnego, że dorośli nie znajdują czasu na najmłodszą Bellę. Baszeńka z ogromną łatwością funkcjonuje w świecie fantazji, wtedy widzi jak szafa jęczy, kanapa porasta zielonym mchem, a książki są wzruszone, kiedy na nie patrzy. Widzi też niezwykłe postaci, rodem z obrazów Marca Chagalla, dostrzega rzeczy i zjawiska, o których inni nie mają pojęcia.

Adaptacja szczególnie skupia się na uchwyceniu tematu kobiecej religijności. Według żydowskiej tradycji kobiety nie mają obowiązku codziennej modlitwy, nie studiują Świętych Pism, często nie znały hebrajskiego. Stąd narodził się gatunek modlitw kobiecych w języku jidysz, nazywany Tchines. Dotyczyły one na przykład zapalania świec szabasowych, pieczenia chały, rytualnej kąpieli w mykwie, czy też cyklu biologicznego kobiety. Twórcy spektaklu chcą przybliżyć świat, który kiedyś był częścią naszej rzeczywistości, był znany, namacalny i bliski, który teraz jest wspomnieniem ulotnym jak smak i zapach słodkich chałek, biszkoptów, czulentu i cymesu.

Bella Rosenfeld Chagall urodziła się w 1895 roku w Witebsku, jako najmłodsze z ośmiorga dzieci Szmula Noego i Ałty Rosenfeld. Rodzice byli właścicielami sklepów jubilerskich w Witebsku. Bella otrzymała staranne i niezwykłe, jak na owe czasy, wykształcenie. Ukończyła studia w Petersburgu na wydziałach filozofii oraz literatury. Została aktorką i odnosiła sukcesy sceniczne. Marca Chagalla (Mojsze Zacharowicza Szagałowa), spotkała mając 15 lat w Petersburgu (1906 rok). Potem stała się nie tylko jego ukochaną żoną, ale także Muzą. Zmarła w 1944 roku w Nowym Jorku, w wieku 49 lat.

Adaptacja i reżyseria: Joanna Gerigk

Scenografia, formy, kostiumy: Martyna Dworakowska

Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Choreografia: Alekxandr Azarkevitch

Konsultacje w zakresie języka jidysz: Joanna Lisek

Pieśni i modlitwy w języku hebrajskim: Rabin Dawid Szychowski

Obsada: Emilia Dryja, Adrianna Maliszewska, Katarzyna Stanisz, Karolina Zajdel, Maciej Piotrowski, Wojciech Schabowski

Premiera w ramach Festiwalu Dialogu Czterech Kultur: 14.09.2019 Łódź

Po sznurku

Po sznurku

Spektaklu w reżyserii Joanny Gerigk nie da się opowiedzieć. To trzeba po prostu przeżyć. Ten cudny brak zasad i brak logiki. Tę miłość ziemniaków, czy rybę pływającą pod sufitem. „Po sznurku” łamie wszelkie stereotypy. Dla dzieci to kolorowa opowieść o często nieprawdopodobnych zdarzeniach, a dla dorosłych przypomnienia czasów prawdziwej wolności, gdy nie ograniczały nas żadne zasady. (…) Słowa nie znaczą tego co znaczą. Tak samo jak rysunki. A łyżki mogą być wszystkim czym chcesz. Choćby mrówkami, z którymi możesz się zaprzyjaźnić. Wszystko świetnie ograne przez trójkę aktorów, którzy sprawili, że chciałoby się, aby ta historia trwała dłużej. Historia, która dała nam radość tworzenia świata, w którym nie muszą obowiązywać przecież żadne reguły: po szóstym piętrze w wieżowcu może być dziesiąte, a Adama Małysza skakać mogły nauczyć pingwiny.  Daniel E. Groszewski

Nagrody:

Na II Festiwalu Małych Prapremier, Wałbrzych 2015, nagroda za scenariusz i reżyserię.

Na II Festiwalu Małych Prapremier, nagroda za rolę Piotra dla Tomka Maśląkowskiego.

Na Festiwalu Walizka, Łomża 2015, nagroda za scenografię.

Scenariusz na podstawie tekstów Piotra Gęglawego i Romka Zańki: Joanna Gerigk

Reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia: Jan Polivka Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Obsada: Anna Zych, Józef Frymet, Tomasz Maśląkowski

Foto: Karol Krukowski

Wrocławski Teatr Lalek, 2015

Trailer spektaklu:

 
 
Pocztówki z Karłowic

Pocztówki z Karłowic

https://www.youtube.com/watch?v=vt5qIAQEiHA

Reportaż teatralny na trójkę aktorów, przedmioty i orkiestrę. Spektakl powstał na podstawie wspomnień mieszkańców Karłowic, jednej z dzielnic Wrocławia. Lekcja historii obejmująca najważniejsze wydarzenia z okresu od 1945 aż do dziś.

Przedstawienie zostało zrealizowane we współpracy z Fundacją Teatr Nie-taki oraz z Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy. 

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk Muzyka: Yurodivi

Obsada: Marta Karmowska, Paulina Walendowska, Jerzy Górski

Możliwość prezentacji spektaklu zarówno w sali teatralnej jak i w plenerze.

Foto: Monika Herain i Krystian Lewacki

Wrocław, Karłowice 2014. Teatr im. H. Modrzejewskiej w Legnicy 2015

Cukier

Cukier

http://youtu.be/u5hIs0szrmk

Cukier to sceniczna propozycja nie do odrzucenia dla tych, którzy w teatrze szukają absurdalnego poczucia humoru, doprecyzowanego w najdrobniejszym szczególe warsztatu aktorskiego oraz wrażliwości na materię i jej możliwości ograniczenia. Spektakl urzeka prostotą rozwiązań z lekkością kokietujących wyobraźnię. Czysta przyjemność widza, harówka w pocie czoła realizatorów.” Agnieszka Dziedzic, Teatralia Kraków.

„Cukier Joanny Gerigk to opowieść o imaginacyjnej podróży trzech przyjaciół w poszukiwaniu tytułowego cukru, który symbolizuje szczęście oraz sens życia. Spektakl pełen inteligentnego humoru, przemyślanych i precyzyjnie wykonanych gagów oraz pomysłowo wprowadzonych elementów animacji.” Forum młodej reżyserii, Kraków listopad 2013.


Scenariusz inspirowany twórczością Borisa Viana i Eckharta Tolle.

Scenariusz, Reżyseria: Joanna Gerigk, Scenografia: Magda Nowak, Muzyka: Mikołaj Laskowski

Obsada: Alan Bochnak, Łukasz Batko/Mateusz Brodowski, Jarosław Paczyński, Mateusz Zagórski

Nagroda Marszałka Województwa Dolnośląskiego. Dyplom roku 2013 PWST we Wrocławiu.

Prezentowany na otwarcie przeglądzie teatralnym w Krośnie, a także Forum Młodej Reżyserii w Krakowie i otwarciu działalności Willa Fundacja Sopot Centralny.

Foto: Jerzy Chaba 

Wrocław, 2012

Pokój przechodni

Pokój przechodni

Monodram na podstawie dramatu Trzy siostry Czechowa, pt. Pokój przechodni

Adaptacja, reżyseria: Joanna Gerigk

Obsada: Angelika Pytel

Wrocław, 2010

Życia trzy wersje

Życia trzy wersje

Yasmina Reza

Praca reżyserska ze studentami PWST we Wrocławiu.

Obsada: Marcelina Szczpaniak, Joanna Wąż, Mikołaj Biernacki, Mateusz Płocha

Wrocław, 2011

Czekając na Godota

Czekając na Godota

Samuel Beckett

Praca reżyserska ze studentami PWST we Wrocławiu

Obsada: Jerzy Górski, Adam Pietrzak

Wrocław, 2014.

Kot Zen, czyli o muzyce i ciszy w teatrze

Kot Zen, czyli o muzyce i ciszy w teatrze

„Powiedzieć czterolatkom co to jest w muzyce kontrapunkt lub motyw wiodący to zadanie trudne. Zrobić to tak, by dzieci zapamiętały, a dorośli opiekunowie podczas spektaklu nie spoglądali na zegarek, to wyższa szkoła jazdy. Ta sztuka udała się znakomicie realizatorom teatralnej lekcji nr 1 w Zdrojowym Teatrze Animacji.” Alina Gierak, wydarzenia Jelenia Góra

Kot Zen, czyli o muzyce i ciszy w teatrze, to pierwszy spektakl z cyklu edukacji teatralnej, projekt wsparty został przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia: Michał Dracz Muzyka: Sebastian Ładyżyński

Obsada: Diana Jonkisz, Dorota Bąblińska-Korczycka, Sylwester Kuper

Foto: Marcin Oliva Soho

Zdrojowy Teatr Animacji, Jelenia Góra 2015

Le Filo Fable

Le Filo Fable

Scenariusz napisany na podstawie bajek filozoficznych z różnych stron świata. „Kreacyjny i zabawny, nie daje jasnych odpowiedzi, wciąga dzieci do zabawy”. 

(…) Młodzi widzowie siedzą dookoła przestrzeni scenicznej, w zasadzie o centymetry od aktorów. A aktorstwo jest tu bardzo sprawne. Tempo gry, sypiące się jak z rękawa reżyserskie pomysły, to niewątpliwie atuty tego powstałego w wałbrzyskim Teatrze Lalki i Aktora spektaklu.”  Bartłomiej Miernik, miernik teatru, 22 stycznia 2013.

Spektakl zrealizowany w języku polskim oraz angielskim.

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia: Jan Polivka 

Obsada: Sylwia Nowak, Jakub Grzybek, Paweł Pawlik

Atest ASSITEJ – Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego za 2012 rok

Nagroda „Kot w worku” na XVII Międzynarodowym Festiwalu Teatrów dla Dzieci i Młodzieży KORCZAK 2013

Zespołowa Nagroda Aktorska na IV Festiwalu Teatrów Ożywionej Formy MASKARADA, Rzeszów 2013

Laureat konkursu Projektu Teatr Polska 2014 jedziemy z teatrem

Najlepszy spektakl dla dzieci w 2012 roku wg krytyka teatralnego Bartłomieja Miernika

Magiel/Mandl

Magiel/Mandl

Tematem przewodnim jest strach, wszelkie formy jakie przybiera, jak działa w zależności od osoby, sytuacji, wzajemnych zależności. Osią dramaturgiczną spektaklu są sytuacje ukazujące wpływ, jaki mają na bliskich sobie ludzi, ukrywane latami lęki. 

Spektakl zrealizowany w koprodukcji polsko – czeskiej. Powstał dzięki wsparciu Szkoły teatralnej DAMU w Pradze oraz Fundacji ŽIVOT UMĚLCE.

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk Scenografia: Joanna Ziółkowska

Współpraca muzyczna: Milan Mikšíček

Obsada: Anežka Rusevová, Pavel Kryl, Johana Jurášová, František Xaver Watzl, Martina Balážová

Divadlo Inspirace, Praga 2010

O Bodříkovi

O Bodříkovi

Scenariusz spektaklu inspirowany opowiadaniem Boženy Němcové.

Opowiada historię dwóch wędrownych sprzedawców, którzy w wyniku jednej z częstych kłótni między sobą, inicjują stwarzają na scenie ciąg zdarzeń o przeżyciach psa Bodříka. Bodříka, starego, wiernego psa, którego opiekun wyrzuca z domu i zastępuje pełnym życia lecz niedoświadczonym szczeniakiem.

Spektakl traktuje o problemie starzenia się, czy starości, i tego, na ile jest się jeszcze wtedy potrzebnym. Zrealizowany w technice lalki improwizowanej. Wszystkie postaci oraz miejsca akcji tworzone są z przedmiotów znajdujących się na scenie.

Scenariusz: Joanna Gerigk, Daniel Svoboda, Scenografia: Joanna Gerigk, Muzyka: Jaroslav Noga, Konsultacje animacyjne: František Xaver Watzl

Obsada: Rostislav Trtík, Daniel Svoboda

Foto: Karel Zakar

Strašnické divadlo Praga 2013

Szpak Fryderyk

Szpak Fryderyk

(…) Jednak, aby stworzyć dobre warunki i pole dla działania fantazji w teatrze, nie trzeba wcale sięgać po złożone i skomplikowane narzędzia. Przekonuje o tym „Szpak Fryderyk” (Spatz Fritz) – spektakl w reżyserii Joanny Gerigk, zaprezentowany poza konkursem na tegorocznym Festiwalu Sztuk Współczesnych Dla Dzieci i Młodzieży Kon-teksty w Poznaniu. Przedstawienie nie tylko stanowi ciekawie opowiedzianą i oryginalnie przedstawioną historię, ale przede wszystkim w niekonwencjonalny sposób pobudza wyobraźnię odbiorcy, dając mu pole do indywidualnej interpretacji.” Anastazja Popławska Nowa Siła Krytyczna 25-11-2011

Autor: Rudolf Herfurtner

Reżyseria: Joanna Gerigk, Scenografia: Katarzyna Borkowska, Kontrabas: Jakub Korczyński

Obsada: Karolina Gorzkowska, Michał Żołyński

Prezentacje spektaklu na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek Spotkania w Toruniu oraz Międzynarodowym Festiwalu Kon-teksty w Poznaniu, a także przeglądzie teatralnym w Krośnie.

Teatr Formy, Wrocław 2011

To nie była Wigilia

To nie była Wigilia

Scenariusz inspirowany prawdziwą historią. Zdarzenie opisane w gazecie, dotyczyło śmierci bezdomnego nocującego w kamienicy w Warszawie. Spektakl, rozważa inne możliwości zakończenia tej dramatycznej historii. Inspiracją w budowaniu scenariusza oraz pracy z aktorami były metody i techniki dramy.


W przygotowaniu tej realizacji pomocne były odbyte kursy i szkolenia:

Kurs dramy II stopnia  stosowanie technik i strategii teatralnych na wszystkich etapach edukacji, wychowania i terapii dzieci, młodzieży oraz osób dorosłych. 

Cykl szkoleń metodycznych: Nauczyciele wobec patologii społecznej, Polskie Stowarzyszenie Pedagogów i Animatorów KLANZA


Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk, scenografia: Michał Dracz, muzyka: Michał Prynda

Obsada: Dominika Skoczylas, Joanna Wiśniewska, Szymon Nygard, Mateusz Zagórski

Prawa autorskie posiada firma makfilm.

Wrocław, 2014

Vodníkův sen

Vodníkův sen

Humorystyczna, bajkowa opowieść o kryzysie życiowym pewnego Wodnika. Wtedy, gdy postanowił  radykalnie zmienić swoje życie, zaczęły się dziać przedziwne, tajemnicze i nieprzyjemne rzeczy. Opowieść o tym, że czasem lepiej docenić to, co się ma i to kim się naprawdę jest.

Scenariusz: Joanna Gerigk, Daniel Svoboda, Reżyseria: Joanna Gerigk, Muzyka: Tomáš Kořének

Obsada: Kajetán Písařovic, Daniel Svoboda, Martina Balážová/ Týna Průchová

Strašnické divadlo Praga, 2011

Asystentury reżyserskie:

Brian

Scenariusz, reżyseria: Miroslav Krobot
Nagroda Alfréda Radoka za tekst oraz inscenizację.
Dejvické divadlo Praga

Greta Garbo przyjechała

Frank McGuinnes
Przekład: Małgorzata Semil
Reżyseria: Anna Augustynowicz

Teatr Współczesny Szczecin 

Pożegnanie jesieni

Według powieści Stanisława I. Witkiewicza

Reżyseria: Piotr Sieklucki

Teatr Współczesny Wrocław

UCPANEJ SYSTÉM

Irvine Welsh
Reżyseria: Miachal Vajdička
Dejvické divadlo Praga
Nagroda Alfréda Radoka za najlepszy spektakl 2012 roku.

Nurt Off:

Ani słowa o śmierci

Spektakl poruszający temat relacji forma nieożywiona a człowiek, w metaforyczny sposób pokazujący aspekt zniewolenia człowieka przez człowieka i upadek znaczenia jednostki. Zrealizowany przy użyciu manekinów, fragmentów lalek, przedmiotów. Scenariusz spektaklu powstał na bazie zebranych materiałów, wrażeń, opinii, reakcji widzów, zebranych podczas akcji performatywnej. Akcja zorganizowana na początku pracy nad spektaklem, miała na celu eksperymentalne działania wykorzystujące w różny sposób lalki i manekiny. Obiekty, w różnych sytuacjach konfrontowane były bezpośrednio z widzami. 

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Teatr Pracownia, Łódź 2008

Czas odnaleziony, czyli co robi kukułka kiedy nie kuka

Projekt teatralno-filmowy. Spektakl rozważający różne aspekty dotyczące czasu. Często w humorystyczny sposób opowiadający o wpływie czasu na człowieka. Tytułowa kukułka pojawia się tu w najmniej oczekiwanych momentach a całość pełna jest absurdalnych sytuacji. W spektaklu wykorzystany został zarówno autorski materiał filmowy, jak i filmowy sposób montażu scen. 

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Nagroda główna na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Malborku.

Teatr Pracownia, Łódź 2007

Księżniczka

Spektakl zrealizowany na podstawie dramatu A. Czechowa Trzy siostry. Inspiracją do innego ujęcia historii Iriny, Maszy oraz Olgi było opowiadanie Z. Herberta pt. Księżniczka.

„Księżniczka najbardziej lubi leżeć twarzą do podłogi. Podłoga pachnie prochem, woskiem i nie wiadomo czym. W szparach księżniczka ukrywa swoje skarby, czerwony koralik, srebrny drucik i jeszcze coś, o czym nie mogę powiedzieć, bo przysięgałem.”

Wyróżnienie indywidualne, za nowatorskie odczytanie dramatu A. Czechowa, na łódzkim przeglądzie teatralnym. 

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna GerigkTeatr Przedmiotu, Łódź 2008

Niech Gadzina śpi

Niech Gadzina śpi, czyli niech milczące psy będą zostawione w spokoju

Autor: Stefan Aleksandrowicz

Scenariusz, reżyseria, scenografia: Joanna Gerigk

Pamięci przyjaciela

Spektakl inspirowany pracą Władysława Hasiora, pod tym samym tytułem. Opowieść o ucieczce w szalony świat wyobraźni, który staje się lekarstwem  na poczucie osamotnienia oraz powtarzalną, męczącą codzienność.  

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Nagroda główna na Innym Festiwalu teatralnym w Krośnie.
Teatr Olgi Forsz, Łódź 2003

Pragmatyczny jesiotr oraz inne przypadki

Spektakl realizujący ideowe założenia dadaistów oraz surrealistów. Zbiór etiud z założenia inspirowanych najdziwniejszymi motywami. Ogromna dawka humoru w absurdalnych sytuacjach, dzięki którym jeszcze wyraźniej widać ludzkie słabości czy ułomności.

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Foto: Sebastian Ciupiński

Teatr Przedmiotu, Łódź 2008

Miss Julia Pastrana

Nagroda na konkursie dramaturgii współczesnej Metafory Rzeczywistości Teatr Polski Poznań 2010

http://www.adit.art.pl/sztuki/sztuki-polskie-mainmenu-26/dramat-mainmenu-40/1717-miss-julia-pastrana

Akcja sztuki zaczyna się w 1858 roku w Warszawie. Julia w błogosławionym stanie ma wystąpić w cyrku Ślęzaka. Publiczność patrzy na nią jak na dziwactwo, a zarazem coś niezwykle frapującego. Jej jedynym przyjacielem jest inny dziwak, Karzeł, który zastanawia się, jak Julia to wszystko znosi – zwłaszcza że Lent, jej mąż i impresario, traktuje ją przedmiotowo. Gotów jest zabić Lenta dla Julii i uciec z nią daleko od ludzi i trosk. Podczas występów w Warszawie Julia rywalizuje z Tancerką o względy Teodora i mdleje podczas występów (jest w ósmym miesiącu ciąży), co wzbudza niepokój Lenta i Ślęzaka, właściciela cyrku. Dla Lenta ważniejsze są jednak pieniądze i kariera niż zdrowie Julii i dziecka – próbuje więc przyśpieszyć jej poród, przy którym są komplikacje. Ani Julia, ani jej synek nie przeżyją, ale szalony i cyniczny Lent utrwali pamięć o nich… w formalnie.

W sztuce Gerigk Julia jest obdarzona nie tylko nietypowym wyglądem, ale też wielką wrażliwością, mądrością życiową i samoświadomością. Jej dziwność stanowi problem głównie dla otoczenia – nikt nie pozostaje obojętny na jej osobę. Wzrusza i zastanawia subtelnie poprowadzona relacja Julii i Karła, który nie mogąc pogodzić się ze śmiercią ukochanej, głodzi się niemal na śmierć.

Opowieść o dziwności i byciu na marginesie życia, szczególnie w dobie wszechobecnego kultu ciała, pokazuje, że ważniejsze jest to, kim się jest, a nie jakim się jest. Gerigk pisze językiem oszczędnym i powściągliwie, rozbudowana natomiast jest „obrazowość” sztuki, co stanowi wyzwanie dla reżysera, scenografa i zespołu aktorskiego.

Trafiać nożem w spadający liść

Tekst na trzy kobiety w różnym wieku. Komedia o lekkim zabarwieniu tragicznym, ponieważ wszystko, co mówią jest prawdziwe.

Piotruś i wilk na podstawie Prokofieva

Scenariusz spektaklu inspirowany bajką symfoniczną na głos recytujący i wielką orkiestrę symfoniczną autorstwa S. Prokofieva z 1936 roku.

Realizacja Teatr Lalki i Aktora w Łomży, 29 września 2013

Scenariusz: Joanna Gerigk, Reżyseria: Michał Derlatka, Scenografia: Michał Dracz, Muzyka: Igor Gawlikowski

To nie była Wigilia

Pocztówki z Karłowic

Scenariusz Pocztówek z Karłowic napisany został w formie kolażu. Powstał na podstawie prawdziwych wspomnień mieszkańców dzielnicy Wrocławia. Znajdują się tu fakty przedwojenne, wybrane z zapisów Armina Lufera, a także historyczne zdarzenia z okresu tuż po wojnie, ciekawostki z lat 50-tych i 60-tych, a do wydarzeń z wielkiej powodzi w 1997 roku.

Premiera: 1 czerwca 2014, Wrocław – Karłowice

Solartaxi. Samochód na słońce.

Jak się otworzy: Historia Louisa Palmera, który zbudował samochód zasilany energią słoneczną, przez 18 miesięcy przejechał nim 54.000 kilometrów. O sile marzeń i możliwości ich realizacji.

Teatr Maska w Rzeszowie, premiera październik 2015.

Tesla vs Edison czyli z prądem lub pod prąd

http://www.terazteatr.pl/spektakle/tesla-vs-edison,opis,1232

TESLA vs EDISON to trzymająca w napięciu opowieść osadzona w industrialnych realiach początków XX wieku – oparta na faktach historia zaciętej rywalizacji dwóch wielkich wynalazców o prymat w dziedzinie elektryczności. Prąd stały czy prąd zmienny? – spór, który sto lat temu elektryzował cały świat, rozstrzygnął ostatecznie wizjoner Nikola Tesla, wynalazca m.in. dynama rowerowego, silnika elektrycznego i baterii słonecznej. Ale przez lata to właśnie Thomas Edison był na ustach wszystkich… czy aby na pewno grał fair?

Wrocławski Teatr Lalek, reż. M. Derlatka, scenografia: M. Dracz. Premiera: 23.02.2016 r.

Ich najnowsze przedstawienie to prawdziwa mieszanka wybuchowa: mamy tu skrzący się humorem tekst, fantastyczną scenografię, efekty specjalne i świetne aktorstwo, ale też sporą dawkę informacji. W przedstawieniu pojawiają się wątki historyczne i autentyczne postaci, a pochłonięci dramatycznymi zwrotami akcji mali widzowie przyswajają prawa fizyki, nawet tego nie zauważając.

Cukier

Scenariusz inspirowany twórczością Borisa Viana i Eckharta Tolle.

Teatralna podróż w poszukiwaniu tytułowego cukru, czyli szczęścia. Opowieść o dojrzewaniu, przyjaźni oraz o tym wszystkim, co wiąże się z poznawaniem siebie.

Po sznurku

Scenariusz na podstawie tekstów Piotra Gęglawego i Romka Zańki, wydanych przez Fundację Pod Sukniami w formie kalendarza na 2013 rok: 365 rysunków Piotrka na 365 dni w roku.

Jak se dělá divadlo

Adaptacja opowiadania, felietonu Karla Čapka pt. „Jak vznika divadelni hra”

Pierwsza premiera odbyła się w 22.11.2014, druga w styczniu 2015, od roku 2019 spektakl grany jest na scenie Divadla Kolovrat, wznowienie i przeniesienie spektaklu wiązało się z koniecznością wprowadzenia zmian.

Spektakl powstał w ramach współpracy z Divadlem No Kakabus, jest to czwarty spektakl zrealizowany w ramach tej kooperacji. Jest to bardzo zabawna komedia z nutą goryczy, opowiadająca o pracy nad spektaklem, relacjach w teatrze, zmaganiach autora z reżyserem, problemach aktorów z dyrektorem itp. Wszystko to zrealizowane w bardzo prostej oprawie i świetnie zagrane przez czeskich aktorów w efekcie finalnym bawi widzów do łez. Niestety okazuje się także, że tekst K. Čapka nie stracił na swej aktualności mimo upływu czasu.

Scenariusz, reżyseria: Joanna Gerigk

Scenografia: Jan Polivka

Muzyka: Sebastian Ładyżyński.

Choreografia: Petra Duspivová

Obsada: Pavel Kryl, Daniel Svoboda, Kateřina Březinová, Martina Balážová, Karel Hartl

Sherlock Holmes, czyli tajemnica panny Tulli Zdrojowy

Teatr Animacji, Jelenia Góra, reżyseria: M. Derlatka. Premiera: 11.02.2018.

Ani słowa o śmierci

Spektakl poruszający temat relacji forma nieożywiona a człowiek, w metaforyczny sposób pokazujący aspekt zniewolenia człowieka przez człowieka i upadek znaczenia jednostki. Zrealizowany przy użyciu manekinów, fragmentów lalek, przedmiotów. Scenariusz spektaklu powstał na bazie zebranych materiałów, wrażeń, opinii, reakcji widzów, zebranych podczas akcji performatywnej. Akcja zorganizowana na początku pracy nad spektaklem, miała na celu eksperymentalne działania wykorzystujące w różny sposób lalki i manekiny. Obiekty, w różnych sytuacjach konfrontowane były bezpośrednio z widzami. 

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Teatr Pracownia, Łódź 2008

Czas odnaleziony, czyli co robi kukułka kiedy nie kuka

Projekt teatralno-filmowy. Spektakl rozważający różne aspekty dotyczące czasu. Często w humorystyczny sposób opowiadający o wpływie czasu na człowieka. Tytułowa kukułka pojawia się tu w najmniej oczekiwanych momentach a całość pełna jest absurdalnych sytuacji. W spektaklu wykorzystany został zarówno autorski materiał filmowy, jak i filmowy sposób montażu scen. 

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Nagroda główna na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Malborku.

Teatr Pracownia, Łódź 2007

Księżniczka

Spektakl zrealizowany na podstawie dramatu A. Czechowa Trzy siostry. Inspiracją do innego ujęcia historii Iriny, Maszy oraz Olgi było opowiadanie Z. Herberta pt. Księżniczka.

„Księżniczka najbardziej lubi leżeć twarzą do podłogi. Podłoga pachnie prochem, woskiem i nie wiadomo czym. W szparach księżniczka ukrywa swoje skarby, czerwony koralik, srebrny drucik i jeszcze coś, o czym nie mogę powiedzieć, bo przysięgałem.”

Wyróżnienie indywidualne, za nowatorskie odczytanie dramatu A. Czechowa, na łódzkim przeglądzie teatralnym. 

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna GerigkTeatr Przedmiotu, Łódź 2008

Niech Gadzina śpi

Niech Gadzina śpi, czyli niech milczące psy będą zostawione w spokoju

Autor: Stefan Aleksandrowicz

Scenariusz, reżyseria, scenografia: Joanna Gerigk

Pamięci przyjaciela

Spektakl inspirowany pracą Władysława Hasiora, pod tym samym tytułem. Opowieść o ucieczce w szalony świat wyobraźni, który staje się lekarstwem  na poczucie osamotnienia oraz powtarzalną, męczącą codzienność.  

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Nagroda główna na Innym Festiwalu teatralnym w Krośnie.
Teatr Olgi Forsz, Łódź 2003

Pragmatyczny jesiotr oraz inne przypadki

Spektakl realizujący ideowe założenia dadaistów oraz surrealistów. Zbiór etiud z założenia inspirowanych najdziwniejszymi motywami. Ogromna dawka humoru w absurdalnych sytuacjach, dzięki którym jeszcze wyraźniej widać ludzkie słabości czy ułomności.

Scenariusz, reżyseria, oprawa sceniczna: Joanna Gerigk

Foto: Sebastian Ciupiński

Teatr Przedmiotu, Łódź 2008

Adaptacje:

Makbet

Makbet W. Szekspir adaptacja sceniczna Gdański Festiwal Szekspirowski 

My nie chlustamy krwią, tylko wykorzystujemy postacie trzech wiedźm, które w sposób ironiczny, cyniczny i z dystansem opowiadają historię, która już się wydarzyła i do jej ilustrowania używają różnych przedmiotów – opowiada reżyser „Makbet-Horror Puppet Show” Michał Derlatka. Przedstawienie prezentowane w ramach XVIII Festiwalu Szekspirowskiego.

http://www.polskieradio.pl/7/178/Artykul/1249335,Przewrotne-interpretacje-mistrza-18-Festiwal-Szekspirowski

1. Scena Daszyńskiego 18

Spektakl zrealizowany w ramach autorskiej akcji aktywizacji mieszkańców kamienicy przy ulicy Daszyńskiego 18 we Wrocławiu. Prezentacja teatru stolikowego na trzy aktorki i przedmioty kuchenne, adaptacja opowiadania L. Kołakowskiego pt. Piękna twarz.

2. Pocztówki z Karłowic

Reportaż teatralny z użyciem przedmiotów.

3. Autorskie projekty edukacji teatralnej

Autorskie projekty edukacji teatralnej dla dzieci i młodzieży realizowane w latach 2001-2008

4. Współpraca z Centrum Praw Kobiet w Łodzi

Warsztaty teatralne i praca nad spektaklem z beneficjentkami programu PIW EQUAL „Praca i godne życie dla kobiet ofiar przemocy”

5. Imieniny teatru

Imieniny Teatru spotkania artystyczne z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, odbyło się pięć edycji. Celem spotkań była wymiana doświadczeń artystycznych oraz promocja młodych twórców.

6. Festiwal Kobiet

Festiwal Kobiet we współpracy z Centrum Praw Kobiet, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódzkim Domem Kultury
I edycja 20-25.04.2007 – Kobieta w sztuca a sztuka kobiet W programie sesja popularno-naukowa pt. „Obecność kobiety w kulturze”, wystawy malarstwa, sitodruku, akwareli, fotografii, koncert na gongi i fortepian: Iwona Jędruch i Robert Grudzień, oraz spektakle i warsztaty teatralne.
Tematy sesji: Co to jest literatura feministyczna? Sztuka kobiet. Wizerunki kobiet w kinie polskim.
II edycja 25-27.04.2008 – Wizerunek kobiety W programie konferencja popularno-naukowa pt. Wizerunek kobiety. Między wolnością a doskonałością, wystawa fotografii kobiet, spektakl teatralny Medea.
Tematy sesji: O nagości i pięknie w sztuce. Piękno nagości – akt w sztuce polskiej. Kobiety w nauce i w oczach nauki. Wizerunek kobiety w sztuce chrześcijańskiej. Fizjologia zalotów i miłości romantycznej.

7. Scena eksperymentalna

Projekt w przygotowaniu

Szpak Fryderyk

Paweł Wrona z Dziennik Teatralny Poznań

Recenzja Pawła Wrony z DziennikTeatralnyPoznań

Cała recenzja dostępna tutaj

„(…) Drewniana szafa stanowiąca główny element scenografii niczym kalejdoskop przenosi nas do miejsc, w których toczy się akcja. Intensywnie pobudzona wyobraźnia, automatycznie domalowuje tło do każdej ze scen rysowanych słowem i gestem. Każdy, nawet najmniejszy element scenografii ma swoje przeznaczenie. Nie uświadczymy tutaj bezczynnie stojących bibelotów i rekwizytów. Tutaj wszystko ma duszę. (…) Spektakl ma określony rytm, którego nie zatraca nawet na chwilę, nie pozwalając widzowi na nudę. Dźwięki kontrabasu wydobywane na żywo z instrumentu stopniują napięcie, nadając płynności toczącej się akcji. Animując przedmioty codziennego użytku, nadając jednej rzeczy kilka form aktorzy pokazują nam swoje dobre przygotowanie warsztatowe. Reżyser zadbał o to by kończący się spektakl nie zostawił widza z niczym. Po powrocie do domu możemy ponowie przeanalizować perypetie bohaterów poszukując umiejętnie ukrytych metafor i nowych znaczeń.”

Po sznurku

Dagmara Chojnacka w Radio Wrocław

Recenzja Dagmary Chojnackiej w Radio Wrocław

Cała recenzja dostępna tutaj

„Wygraliśmy też dziś jako widzowie w WTL. nowa premiera: PO SZNURKU. Joanna Gerigk adaptuje i reżyseruje teksty Piotra Gęglawego. WYBITNY spektakl”.

„Kurczak duży,
Wieloryb mały mały malutki
Bo nie ma nogi jak był mały to
nie lubił myć nogi to poprosił Pana Boga
żeby nie miał nogi…”

– to początek jednej z bajek opowiedzianych przez Piotra Gęglawego. Joanna Gerigk stworzyła z jego prac spektakl, który zachwyci zarówno dzieci, jak i rodziców. Tej godziny spędzonej w WTL nie da się opowiedzieć, trzeba ją przeżyć.

Daniel E. Groszewski

Recenzja Daniela E. Groszewskiego

“Spektaklu w reżyserii Joanny Gerigk nie da się opowiedzieć. To trzeba po prostu przeżyć. Ten cudny brak zasad i brak logiki. Tę miłość ziemniaków, czy rybę pływającą pod sufitem. „Po sznurku” łamie wszelkie stereotypy. Dla dzieci to kolorowa opowieść o często nieprawdopodobnych zdarzeniach, a dla dorosłych przypomnienia czasów prawdziwej wolności, gdy nie ograniczały nas żadne zasady. I wszystko w tym spektaklu idzie jak po sznurku. Tak właśnie, po sznurku, do Pisarza trafia główny bohater Piotr, który jest dorosłym… dzieckiem. Takich przeciwności jak w wierszykach, które wymyślaliśmy i opowiadaliśmy w dzieciństwie jest w całej sztuce sporo. W tym miejscu wypada mi więc wyjaśnić, że tekst, na którym zbudowano scenariusz został napisany przez cierpiącego na zespół Downa Piotra Gęglawego i Romka Zańko. Ich sposób postrzegania świata i łączenia rzeczy, które na pierwszy rzut oka wydają się być nie do połączenia sprawia, że możemy popatrzeć na świat w sposób niezwykle prosty. „Pan B. dał Piotrkowi lichy wygląd, wielkie serce, zespół Downa… uśmiech i zadanie. Zadanie opowiedzenia, że jest inny świat. Świat, gdzie nikt nie pyta: ile masz? Kim jesteś? Świat, gdzie „lubię cię” nie jest tylko kliknięciem. Świat, gdzie każdy dzień jest świętem” – tak Gęglawego charakteryzuje Zańko, jednocześnie zdradzając nieco piękno, które mieści się w jego tekstach.

Akcja spektaklu toczy się w domu Pisarza (Józef Frymet), która stracił panowanie nad własną pracą. Komizmowi tej sytuacji dodaje fakt, że w akwarium pływa karp… ale nie wiedzieć czemu pływa na boku. Tam właśnie docierają Piotr (Tomasz Maśląkowski), a później Pani Ani (Anna Zych). I tam opowiadają niestworzone historie pełne magii i radości. Sala co rusz wybucha śmiechem.

Nie ma się co dziwić, skoro Piotr w narysowanych przed chwilą prostych kreskach i kropkach widzi siebie w toalecie. Jedno kropka oznacza poranek, druga wieczór. Czajnik witając się chce dać buziaka, ale zanim to zrobi musi się psiknąć perfumami, żeby mu z dziubka ładnie pachniało. Słowa nie znaczą tego co znaczą. Tak samo jak rysunki. A łyżki mogą być wszystkim czym chcesz. Choćby mrówkami, z którymi możesz się zaprzyjaźnić. Wszystko świetnie ograne przez trójkę aktorów, którzy sprawili, że chciałoby się, aby ta historia trwała dłużej. Historia, która dała nam radość tworzenia świata, w którym nie muszą obowiązywać przecież żadne reguły: po szóstym piętrze w wieżowcu może być dziesiąte, a Adama Małysza skakać mogły nauczyć pingwiny.

Joanna Gerigk swoim spektaklem rozbawiła i wzruszyła. Choć do tego drugiego stanu trzeba było dojrzeć już w domu. Pokazała nam bowiem świat, jaki dane jest zobaczyć nam coraz rzadziej. Świat z dala od problemów i codziennej ludzkiej zawiści. Piękny i prosty świat, w którym wieloryb dlatego nie ma nogi, bo jak był mały to bardzo nie lubił jej myć i poprosił Pana Boga, żeby jej nie miał. I nie ma. Zagadka rozwiązana. Bawcie się dobrze!”

Magda Piekarska

Papież chce połknąć balon, a Jezus wygrywa w szachy z tygrysem

Recenzja Magdy Piekarskiej z Gazeta.pl

Cała recenzja dostępna tutaj

“Najnowsza premiera Wrocławskiego Teatru Lalek, „Po sznurku” w reżyserii Joanny Gerigk, to prawdziwa perełka – zachwyca, wzrusza, zapewnia haust twórczej wolności, a przy okazji stawia pytanie o to, co jest normą, a co poza nią wykracza. Wypadałoby tu zaznaczyć, że Piotr Gęglawy, 49-letni autor tekstu, spisanego i uzupełnionego przez Romana Zańko, zaadaptowanego na scenę przez Gerigk, jest niepełnosprawnym twórcą (zespół Downa), podopiecznym szczecińskiej fundacji Pod Sukniami.”

“Joanna Gerigk czyta teksty Gęglawego bez cienia protekcjonalnej wyższości, ale też bez taniej czułostkowości, która czasem towarzyszy spojrzeniu na sztukę niepełnosprawnych. Jest w tej lekturze ciekawość, jest fascynacja, a może i – całkowicie usprawiedliwiona – nutka zazdrości. Radość, wolność, satysfakcja – aktu twórczego, na który składają się te trzy elementy, mógłby przecież Gęglawemu zazdrościć każdy pełnosprawny artysta.”

Małgorzata Matuszewska

Bardzo udana premiera dla widzów w wieku 10+, majstersztyk treści i formy. Opowieść wzruszająca, zabawna, czarująca w swojej niezwykłej prostocie – „Po sznurku” Joanny Gerigk, w reżyserii autorki, to spektakl wybitny. Stało się: Mała Scena w Lalkach prezentuje wielką sztukę.

Recenzja Małgorzaty Matuszewskiej z Gazeta Wrocławska

Cała recenzja dostępna tutaj

“Wyszłam z teatru oszołomiona. Joanna Gerigk przed premierą mówiła, że ekipa świetnie się bawiła podczas pracy. Nastrój radości udzielił się widzom. Szkoda, że widzowie popremierowych spektakli nie usłyszą reakcji Piotra Gęglawego, cierpiącego na zespół Downa współautora tekstów, według których powstał scenariusz. Miałam szczęście, bo wzięłam udział w jego radości. Gościł na premierze i najwyraźniej cieszył się z całego serca. Piotr Gęglawy i Romek Zańko napisali teksty zaczynające się od jednego słowa, czasem ważnego, czasem mniej. I tak słowo stało się podstawą całego świata, a raczej światów, bo jest ich wiele, a wszystkie zachwycają bogactwem.”

Le Filo Fable

Bartłomiej Miernik z Miernik Teatr

Recenzja Bartłomieja Miernika z Miernik Teatru

Cała recenzja dostępna tutaj i tutaj

Kot Zen, czyli o muzyce i ciszy w teatrze

Manu z Jelonka.com

Lekcja teatralna nr 1 – Kot Zen 

Recenzja Manu z Jelonka.com 

Cała recenzja dostępna tutaj 

W minioną niedzielę (8.02) na deskach Zdrojowego Teatru Animacji miała miejsce premiera spektaklu „Lekcja teatralna nr 1 – Kot Zen” w opracowaniu i reżyserii Joanny Gerigk. Inscenizacja zrealizowana została w ramach projektu z zakresu edukacji artystycznej „Teatr od kuchni, czyli 4 lekcje o teatrze”. Już sam tytuł przedstawienia stanowi clou opowieści. Treść jest prosta, zabawna, a nawet chwilami wzruszająca. Joanna Gerigk ze znawstwem psychiki percepcyjnej dziecka znakomicie wyreżyserowała „Lekcję teatralną nr 1 – Kota Zena”, trafiając do każdej widowni. Reżyserka wpisała w przedstawienie element edukacyjny atrakcyjnie przekazany, przy współudziale dziecięcej widowni. Interaktywność spektaklu jest tu ważną częścią składową myśli inscenizacyjnej. 
Oprawa audiowizualna i prościutka forma spektaklu sugerują, że odbierać go może dziecko w wieku od 4 do 9 roku życia. Mali widzowie nadzwyczaj aktywnie włączają się w przedstawienie, które pomyślane jest jako wspólna zabawa. Dużo w nim rozmów z bohaterami, obecnymi na wyciagnięcie ręki (publiczność usytuowana jest na scenie pokrytej miękkim dywanem). Oczywiście, dorośli – rodzice i dziadkowie także mają dużą frajdę, bawią się nie mniej niż ich pociechy. 
Dużą rolę pełni tu muzyka, współtworzy dramaturgię spektaklu. Aranżacja (z elementami gwałtownych dźwięków, m.in. podczas wypadku poza sceną czy w czasie burzy) dopełnia całości muzycznej strony spektaklu. Autorem muzyki jest Sebastian Ładyżyński, laureat wielu konkursów kompozytorskich i filmowych, który zasłynął jako aranżer muzyki i asystent kompozytora w głośnym filmie Waldemara Krzystka „80 milionów” (2011). Miłym akcentem i jednocześnie prawdziwą niespodzianką przedstawienia jest przygrywający na saksofonie akustyk Zdrojowego Teatru Animacji Mariusz Czechowicz. 
W wielu elementach scenografii Michała Dracza – plastycznych rozwiązaniach zmian scen, które zawsze są w ruchu, zawarty jest dowcip. W spektaklu wykorzystane są m.in. techniki teatru cieni. Warstwa fabularna w formie słownej opowieści przetykana jest zaproszeniem do współudziału dzieci na widowni. W ten sposób mali widzowie nie nudzą się i pobudzają swoją wyobraźnię. 
I wreszcie strona aktorska. Każdy z trójki wykonawców jest inny. Sylwester Kuper spełnia rolę narratora Sylwka i gra w nieco wolniejszym rytmie, aniżeli pozostali wykonawcy swoje role. Z kolei Dorota Bąblińska-Korczycka jako koleżanka Sylwka – Dorota przeciwnie. Ma radośnie uśmiechniętą twarz, bo bycie przyjaciółką znalezionego kota jest wspaniałą przygodą. Aktorka wykorzystuje wszystko – ruch, mimikę, dowcip słowny i temperament wprost dynamiczny. Jej sposób bycia, podejście do dziecięcej widowni, umiejętność nawiązywania relacji z dziećmi już od pierwszej sceny sprawiają, iż dzieci z miejsca przywiązują się do niej, nie mają żadnych oporów, by wejść na scenę. Ale „sprężyną” trzymającą całość jest Kot Zen (w tytułowej roli Diana Jonkisz). Każdy zapamięta nowoczesnego, pełnego energii kota z wyłupiastymi turkusowymi oczami, chodzącego własnymi ścieżkami. 
Przygody Kota Zena, który nie może odnaleźć się w świecie pełnym dźwięków, hałasu oraz słów, rozśmieszą i czterolatka, i jego starsze rodzeństwo, i rodziców. Spektakl jest tak dynamiczny, że nie zostawia na nudę nawet minuty (czas trwania: ok. 45 minut – bez przerwy). Najważniejsze jest jednak jego samo przesłanie, które jawi się w toku opowieści, a w finale zostaje wyraźnie przypomniane. To pierwsza z czterech lekcji edukacji teatralnej. Kolejne trzy spektakle z cyklu „Lekcja teatralna” są w planach.

Cukier

Joanna Gajewska

W poszukiwaniu cukru i prawdy. 

Recenzja Joanny Gajewskiej z Port Kultury 

Cała recenzja dostępna tutaj

„Cukier” to historia o męskiej przyjaźni, ale nie tylko. To opowieść o braku kobiet. Wszystkie role w spektaklu grane są (zresztą na bardzo wysokim poziomie) przez mężczyzn. Spektakl odbywa się w dwóch planach – w żywym i lalkowym, a oba światy są od siebie wyraźnie oddzielone. Kobiety są ukazane pod postacią lalek lub nawet samych tylko ich fragmentów. Zostały one przedstawione przez Łukasza Batko, któremu należą się osobne brawa za to, z jaką sprawnością w tak krótkim czasie wcielał się w liczne postaci. Lalki wykonane przez autorkę scenografii, Magdalenę Nowak, wprowadzają element grozy, inności, zdają się pochodzić z innego świata. Mężczyźni ukazani w spektaklu są ludźmi z krwi i kości, dobrymi lub złymi, ale prawdziwymi. Postaci kobiece są zaś ukazane jedynie poprzez najbardziej wyraziste atrybuty kobiecości, stereotypowo, powierzchownie. Kobiety-kukły przychodzą zawsze z zewnątrz, niosą zagrożenie, tajemnicę – wiedzą więcej niż mężczyźni, ale ta wiedza jest dla nich niebezpieczna. W świecie mężczyzn przyjaźń jest kierowana prostymi zasadami – można sobie dać po mordzie i przyjaźnić się dalej. Kobiety, nawet gdy są dla bohatera miłe, kuszą go i obiecują coś dobrego, zawsze kryją jakiś zły zamiar. Zastanawia mnie, dlaczego kobieta-reżyser podjęła się w tym spektaklu analizy męskiej przyjaźni, a kobiety przedstawiła w tak nieprzychylny sposób. „Cukier” z tej perspektywy nie jest historią o mężczyznach, ich przygodach i przyjaźniach, ale o ersatzu kobiet. A także o ich destrukcyjnym wpływie na mężczyzn.”

Paweł Wrona z Teatralia Poznań

Gdzie ten cukier? W podróż pełną życiowych rad i pobudzającą odległe zakamarki wyobraźni wyruszamy bez wahania z bohaterami spektaklu dyplomowego „Cukier” w reżyserii Joanny Gerigk – studentki Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. Całość wyrywa się z typowej konwencji teatru lalek, kusi świeżością podejmowanego tematu i barwnymi formami.

Recenzja Pawła Wrony z Teatralia Poznań 

Nr 26 (26) 15 lipca 2012 

„Uczucie, gdy uświadamiamy sobie, że w naszym otoczeniu nie ma już nikogo, kto byłby do nas podobny na tyle, by nas zrozumieć – to początek dojrzewania. Józio (Alan Bochnak), chcąc dotrzeć do tego etapu życia, zmierza się z historiami ze swojego dzieciństwa, symbolizującymi skryte lęki i obawy przed samodzielnością. Poszukując tytułowego cukru, buduje fantastyczny świat pełen przygód i niezwykłych postaci. Dzięki wspaniałej kreacji aktorskiej stworzona została osobowość na pograniczu Małego Księcia, Piotrusia Pana, tudzież Don Kichota. To postać otwarta, którą każdy z widzów interpretuje według własnych potrzeb.

Józio przełamuje kolejne wewnętrzne bariery, krusząc je w wykreowanych przez siebie przygodach wraz z Rumakiem (Jarosław Paczyński) i Księżycem (Mateusz Zagórski) – dwójką przyjaciół, którzy – starając się wkomponować w baśniowy świat – wcielają się w magiczne postaci. Są przede wszystkim głosem doradczym. Nie podejmują decyzji, ponieważ są świadomi od samego początku ukrytego znaczenia poszukiwań. Niemożliwe jest sprecyzowanie, który motyw dominuje w spektaklu. Przyjaźń i dojrzewanie wydają się nierozłączne. Punktem zwrotnym jest morska wyprawa z kompanem z dzieciństwa – Bartem (Łukasz Batko). Józio uświadamia sobie, że przez cały czas starał się dorównać innym, stał w ich cieniu. Podejmuje pierwszą dojrzałą decyzję. Postanawia odszukać samego siebie. 

W spektaklu nie ograniczono się do standardowych lalek. Stworzono plastyczne formy podkreślające nierealny świat przemierzany przez głównego bohatera. Niewielka przestrzeń sceniczna, tworząca dzięki prostym zabiegom scenograficznym wiele planów akcji, jest w całości wykorzystana przez aktorów. Nie uświadczymy tu zbędnych bibelotów. Charakterystyczna dla Gerigk wielozadaniowość przedmiotów i tym razem zaskakuje i stymuluje wyobraźnię. Ograniczenie sceny stanowią tylne, drewniane drzwi, wydające się wrotami do dojrzałości Józia. (…)”

Joanna Gerigk

Wrocław/Praga